මරණය අභියස...

මටත් නොදැනිම මුවින් ගිලිහී

සුළඟෙ පාවෙන ඒ සුසුම් පොද

රැගෙන යයි මගෙ සිත අතීතෙට

කඳුළ පමණක් දායාද කර

සිනහවක සේයා රුවක් නැති 

දුකින් බර පව්කාර ඉරණම

මගෙන් මට නොලැබෙන සමාවකි

කළ වැරදි මතකෙට නැගෙන විට..

මාත් සමඟම එකට කාබී

අතරමන් කළ මා මිතුරු කැළ

කාත් කවුරුත් නැතිව අද මම

හිරකාරයෙකි බිත්ති හතරක

තෙත් බරිත වූ පුළුන් රොද මෙන්

කඳුළු පෙඟවූ මගේ හදවත

යකඩ පොලු අතරින් බලමි දුර

නිදහසක් පෙනෙනා තෙරක් නැත...

හෙලන හුස්මට දිනක් ඉතිරිය

බියෙන් මිරිකී හඬයි මගෙ හිත

තොණ්ඩුවකි අළුගෝසුවා අත

සිහිවන්නෙ මා දෑස් පියු කල

තිගැස්සී සියොලඟම තෙත්වී

දෑස හැර කෑ මොර ගසා හඬ

හිස් මිනිසෙක්ව මිය යන්නෙ හෙට

දෛවයේ සරදම් මැදින් මම...