හුදෙකලා මඟ අතරම්ං වී
යනෙන මාවත සොයන මොහොතේ
මිනිස් පුළුටක් නොදුටුවෙමි මම
දෑස් යොමුවද පෙනෙන මානේ
තනිකමට මුසුවූ සිතේ දුක
හදට ඉදිකටු අනින යාමේ
කඳුලු වියැළුණු වේදනාවකි
අඳුරු මග මට ඉතුරු වූයේ
ජීවිතේ ආගිය ඇත්තවුන්
පියනැගූ සළකුණු මැකී ගොස්
හුන් තැනම නැවතී මදක් දැන්
තනිකමේ අසිරිය විඳිමි මං . . .
