School bus...

කළින් ලියපු බස් කතාවත් එක්කම පුංචි කාලේ බස් එකේදි වුණ දේකුත් මතක් උණා. ඒක සිද්ධ උණේ මම 10 වසරෙදි වගේ. එ කාලෙදි තමයි මම මුලින්ම බස් එකේ ගියේ. class  නැති දවස් වලට මම ගෙදර ගියෙ ඉස්කෝලෙ ගාවින් ගියපු ස්කූල් බස් එකේ. 

ඒ කාලෙ ඉදන්ම  මේ කොන්දස්තර මහත්වරුන්ට මාත් එක්ක මොකක්ම හරි අවුලක් තිබුණා. එදත් ඒ බස් එකේ කොන්දා කෑගහලා කෑගහලා මාව බස් එකේ මැදටම යැව්වා. බහින තැනට ළං වෙනකොට තමයි ඉතින් කොන්දට හොඳවයින් දෙකක් කියන්න හිතුනේ...

බහින තැනට කළින් හෝල්ට් එක එක වෙනකොට කට්ටිය තල්ලු කරගෙන කොහොම හරි දොර ගාවට එන්න මට පුළුවන් උණා.  ඒත් දොර ගාවම වගෙ පිරිමි ළමයි 4 දෙනෙක් හිටපු නිසා එතනින් එහාට මට යන්න බෑ. ඒ නිසා මම හෙමීට..

"  excuse me.... " කිව්වා..

කොහෙද.. මම කියපු එක කාටවත් අහුනෙ නෑ...බහින්නත් ඕන නිසා.. කරන්න දේකුත් නැති නිසා මම ළඟම හිටපු කෙන්නගෙ උරහිසට තට්ටුවක් දාල මට යන්න ඕන බව ඇඟෙව්වා.

මෙන්න බොලේ... මේ කොල්ල කෑගහලා කියපි..

" ඒ මචං... මෙන්න මෙයා මට ඇන්නා ..." කියල

මට කරගන්න දෙයක් නැති උනා...එතකොටම අනිත් එක්කෙනා කිව්වා..

"අනේ බන්..බොරු කියන්න එපා..එයා එහෙම අනින්නේ නෑ " කියල..

මාත් ඉතින් අහගෙන හිටියා..ඊට පස්සේ තුන් වෙනියා කිව්වා..

" එයා අනින්න ඇත්තේ එයාට බහින්න ඕන නිසා වෙන්න ඇති" කියලා..

අන්න ඒ ළමයට විතරයි මාව තේරුනේ ... හි හි හි හි....

ඒ ඔක්කොම අහං ඉඳල අන්තිමට අර මුල්ම කොල්ලා කිවේ නැතෑ....

" මොකක් උණත් කමක් නෑ..එයා මට ඇන්නනේ ... " කියලා...

හපොයි..මෙහෙමත් ගොං කොල්ලෙක් කියල මූණට කියන්න බැරි නිසා මම බිම බලාගෙන ඉක්මනට ඉක්මනට බස් එකෙන් බැහැලා ගෙදර ආවා...

මනමාළ කොලු කමට

හිත බැන්දෙ ඔබෙ රුවට

කිරිකෝඩු මගෙ පෙමට

මල් දමකි සුවඳ දෙන

සුදු ගවුමෙ සිරියාව

පිනි බිඳකි මගෙ හදට

කිතිකැවෙයි දුටු වනම

ගත දවයි ඔබෙ බැල්ම

හිරිමල් යෞවන වියේ

සමනළියක් හමුවූයේ

පාට පාටින් ගළපමින්

ඔබයි දිවි හැඩ කෙරුවේ

තාලයට පද වැල් බැඳී

කවියකි ඔබ සොඳුරු  වූ

හැරයන්නෙපා කිසිදා

ජීවිතය දුන් සුරතලී......

(මේ කවි ටික කොල්ලගෙ part එක.. එය කියපු නැති නිසා මම ම ලියා ගත්තා...)